19 februari 2017, Thailand 2017, de reis die we niet maakten
19 februari 2017 - Vlijmen, Nederland
Laat ik beginnen op 15 februari 2017, de dag van het begin van onze vakantie naar Thailand.
Koffers gepakt, rugzak klaar. Nog een laatste rondje door het huis. Alle stekkers uit de stopcontacten (na de piekspanning tijdens de vakantie vorig jaar).
Om half 4 was Co er, om ons naar het station in 's-Hertogenbosch te brengen.
Om 6 minuten over 4 stapte ik in de trein, en dacht dat iemand tegen mijn kuit schopte. Maar niemand te zien. Zo'n pijn opeens! Toch maar ingestapt en gaan zitten, ik dacht spiertje verrekt, is op Schiphol wel over. Op Schiphol aangekomen kon ik bijna niet uit de trein, mijn voet stond raar en ik had enorme pijn in mijn kuit. Naar boven gestrompeld en op een bagagekar gehangen. Wat was dit nu opeens! Ik wilde op reis en we waren er zo dichtbij, we waren al ingecheckt, we moesten alleen de bagage nog afgeven.
Maar mijn been wilde echt niet en Sjef is een rolstoel voor me gaan halen. Daar gingen we, we zouden nog wat eten alvorens de bagage af te droppen, ik de bagagekar duwen en Sjef de rolstoel. Grappig, we hebben er nog om gelachen. Toen ik ergens even moest staan had ik enorme pijn. Dus Sjef heeft besloten me met kar en rolstoel naar de eerste hulp te duwen. Daar aangekomen heeft een arts mijn kuit bekeken en kwam al snel de diagnose Zweepslag. Een spontaan gescheurde spierbundel. Kan iedereen overkomen. Revalidatie duurt 4-6 weken.
Daar lag ik dan.
De dokter vroeg wat onze plannen waren en ik vertelde Amsterdam-Dubai en Dubai- Bangkok. Dus twee keer bijna 6 uur in het vliegtuig. En hoe gaat u dat dan doen, mevrouw? Uw been moet omhoog en omdat er ook een bloeding is ontstaan is er ook risico op trombose. Voor zover ik het begreep, zonk de moed me in de schoenen. Dat wordt niet vliegen dus, vandaag. :-C
Sjef redeneerde, wat moeten we in Thailand als je niet mobiel bent? voor iedereen die er al eens was, duidelijk. Er zijn daar geen stoepen, in een Tuktuk moet je klimmen, in een boot moet je springen en op de fiets.. vul zelf maar in. Hebben de hotels een lift? Geen idee. Als je mobiel bent denk je daar niet over na.Maar nu dus wel. We hadden nog 3 uur om bij de gate te komen, dus een beslissing moest genomen worden.
We zijn maar verstandig geweest en hebben de knoop doorgehakt. Met de verklaring : not fit to fly - zijn we naar de balie van Emirates gegaan en hebben we alle vluchten gecanceld. De verzekering gaat de kosten betalen.
Jasper was inmiddels in de auto gestapt en is ons op komen halen. We waren zo teleurgesteld.
Eenmaal thuis begint de mallemolen in mijn hoofd. Wanneer kunnen we wel gaan? Mijn brein was al op Thaise grond, waar zouden we heen gaan, wie zouden we ontmoeten, hoe zou het er zijn, heerlijk warm, lekker aan het strand, nieuwe avonturen met mooie mensen, hier en daar een kakkerlak, spin of rat. Ik zou niet eens weg kunnen rennen. Een speurtocht naar een arts, fysiotherapeut is zonde van de tijd. Dus ik ben beter hier thuis.
Mijn koffer heb ik gisteren zaterdag de 18e pas uitgepakt, overspoeld met tranen. Ik had nog in mijn achterhoofd om volgende week toch nog te kunnen vertrekken.
Alles was hier thuis geregeld, de was gedaan, het huis schoon, het mama-noodplan in werking, de baby komt nog niet, op werk de agenda leeg. Dus ik heb ook niets te doen.
Carnaval komt eraan, maar niet voor mij. Of Sjef wil gaan, dat weet hij nog niet. Hij heeft inmiddels zijn vakantie ingeleverd en er 1,5 week zorgverlof voor gekregen. Dat is wel fijn, want ook de trap is 2 x per dag een moeilijk neembaar obstakel.
De pijn wordt wat minder, maar mag mijn been nog niet belasten, dus loop ik met een kruk. Ik mis het, niet naar buiten te kunnen. Sjef haalt de rolstoel bij mijn moeder, kan hij me rondje blok duwen, even frisse lucht.
En ondertussen trakteert Facebook me elke dag op Thailandfoto's van vorig jaar. Mijn verhaal over Thailand 2017 is hiermee klaar. Ik ben nog steeds op Vlijmense bodem. Moet me laten vertroetelen en dat is een positie die moeilijk bij mij past. Aanstaande dinsdag mag ik naar de Fysio en ik hoop dat de revalidatie dan kan beginnen. Onze reis is vooralsnog uitgesteld tot minimaal najaar 2017. Komt tijd komt raad, is altijd mijn motto, maar het accepteren valt me zwaar, dit keer….
Koffers gepakt, rugzak klaar. Nog een laatste rondje door het huis. Alle stekkers uit de stopcontacten (na de piekspanning tijdens de vakantie vorig jaar).
Om half 4 was Co er, om ons naar het station in 's-Hertogenbosch te brengen.
Om 6 minuten over 4 stapte ik in de trein, en dacht dat iemand tegen mijn kuit schopte. Maar niemand te zien. Zo'n pijn opeens! Toch maar ingestapt en gaan zitten, ik dacht spiertje verrekt, is op Schiphol wel over. Op Schiphol aangekomen kon ik bijna niet uit de trein, mijn voet stond raar en ik had enorme pijn in mijn kuit. Naar boven gestrompeld en op een bagagekar gehangen. Wat was dit nu opeens! Ik wilde op reis en we waren er zo dichtbij, we waren al ingecheckt, we moesten alleen de bagage nog afgeven.
Maar mijn been wilde echt niet en Sjef is een rolstoel voor me gaan halen. Daar gingen we, we zouden nog wat eten alvorens de bagage af te droppen, ik de bagagekar duwen en Sjef de rolstoel. Grappig, we hebben er nog om gelachen. Toen ik ergens even moest staan had ik enorme pijn. Dus Sjef heeft besloten me met kar en rolstoel naar de eerste hulp te duwen. Daar aangekomen heeft een arts mijn kuit bekeken en kwam al snel de diagnose Zweepslag. Een spontaan gescheurde spierbundel. Kan iedereen overkomen. Revalidatie duurt 4-6 weken.
Daar lag ik dan.
De dokter vroeg wat onze plannen waren en ik vertelde Amsterdam-Dubai en Dubai- Bangkok. Dus twee keer bijna 6 uur in het vliegtuig. En hoe gaat u dat dan doen, mevrouw? Uw been moet omhoog en omdat er ook een bloeding is ontstaan is er ook risico op trombose. Voor zover ik het begreep, zonk de moed me in de schoenen. Dat wordt niet vliegen dus, vandaag. :-C
Sjef redeneerde, wat moeten we in Thailand als je niet mobiel bent? voor iedereen die er al eens was, duidelijk. Er zijn daar geen stoepen, in een Tuktuk moet je klimmen, in een boot moet je springen en op de fiets.. vul zelf maar in. Hebben de hotels een lift? Geen idee. Als je mobiel bent denk je daar niet over na.Maar nu dus wel. We hadden nog 3 uur om bij de gate te komen, dus een beslissing moest genomen worden.
We zijn maar verstandig geweest en hebben de knoop doorgehakt. Met de verklaring : not fit to fly - zijn we naar de balie van Emirates gegaan en hebben we alle vluchten gecanceld. De verzekering gaat de kosten betalen.
Jasper was inmiddels in de auto gestapt en is ons op komen halen. We waren zo teleurgesteld.
Eenmaal thuis begint de mallemolen in mijn hoofd. Wanneer kunnen we wel gaan? Mijn brein was al op Thaise grond, waar zouden we heen gaan, wie zouden we ontmoeten, hoe zou het er zijn, heerlijk warm, lekker aan het strand, nieuwe avonturen met mooie mensen, hier en daar een kakkerlak, spin of rat. Ik zou niet eens weg kunnen rennen. Een speurtocht naar een arts, fysiotherapeut is zonde van de tijd. Dus ik ben beter hier thuis.
Mijn koffer heb ik gisteren zaterdag de 18e pas uitgepakt, overspoeld met tranen. Ik had nog in mijn achterhoofd om volgende week toch nog te kunnen vertrekken.
Alles was hier thuis geregeld, de was gedaan, het huis schoon, het mama-noodplan in werking, de baby komt nog niet, op werk de agenda leeg. Dus ik heb ook niets te doen.
Carnaval komt eraan, maar niet voor mij. Of Sjef wil gaan, dat weet hij nog niet. Hij heeft inmiddels zijn vakantie ingeleverd en er 1,5 week zorgverlof voor gekregen. Dat is wel fijn, want ook de trap is 2 x per dag een moeilijk neembaar obstakel.
De pijn wordt wat minder, maar mag mijn been nog niet belasten, dus loop ik met een kruk. Ik mis het, niet naar buiten te kunnen. Sjef haalt de rolstoel bij mijn moeder, kan hij me rondje blok duwen, even frisse lucht.
En ondertussen trakteert Facebook me elke dag op Thailandfoto's van vorig jaar. Mijn verhaal over Thailand 2017 is hiermee klaar. Ik ben nog steeds op Vlijmense bodem. Moet me laten vertroetelen en dat is een positie die moeilijk bij mij past. Aanstaande dinsdag mag ik naar de Fysio en ik hoop dat de revalidatie dan kan beginnen. Onze reis is vooralsnog uitgesteld tot minimaal najaar 2017. Komt tijd komt raad, is altijd mijn motto, maar het accepteren valt me zwaar, dit keer….
Sterkte John
Moet je weer even verwerken, een plekje geven.
Dikke knuffel xxx
Annemarie en Marien
Groetjes Ria en Wim
Groetjes van ons.
Laat je lekker door Sjef verwennen en ik kom je gauw opzoeken of laat je in je rolstoel hierheen voeren voor een lekker drankje. De kleinkinderen zijn er ook met Carnaval.
Sterkte, Marjo en Rini
lieve groet
Laat je lekker vertroetelen! Beterschap en succes met revalideren.