20. Sjef Janny Thailand, Bangkok-Dubai-Home

Beetje laat toen we thuiskwamen, niet erg, genieten van het lekkere bed, want sinds de tweede dag van onze reis hebben we kei- harde bedden gehad, soms echt niet normaal. Ze hebben hier geen spiraal maar een mooi teakhouten onderbed, waarop een binnenvering matras ligt die ook nog eens keihard is. Dan is een écht bed ook heel fijn.

We hebben hier een prima hotel, het Eastin Makkassan. Mooie ruime kamers en we zitten op 21 ste verdieping, en we kijken over de autoweg, een wirwar van dinky toys, die door elkaar krioelen, steeds van baan wisselen en soms komt er ook nog een ambulance tussendoor. Maar meestal staan ze stil! Tlafficjam, madame, no good! Zegt de taxi chauffeur. Dus we lopen of nemen de BTS soort monorail maar dan hoog boven de straten.

Als ik in bed lig zie ik alle lichtreclames, enorm de gebouwen zijn geweldig van architectuur, het is prachtig om te zien en slaapverwekkend.

Na een super ontbijt vertrekken we richting shoppingcentrum Siam, dat is even lopen, maar het is lekker weer, een windje heeft de smog weggeveegd. Ziet alles er veel vrolijker uit.

Ik geniet zo van al die kleine straatjes, sommigen best grote gribus (quote Sjef) verwonder me hoe mensen toch moeten leven, en kom dan in een shoppingwalhalla terecht, zo'n tegenstelling!
Alles glimmend marmer, poortjes met een bewaker die in mijn tasje wil kijken, want een bom aanslag, zo hier en daar komt nog wel eens voor. 
En dan binnen is alles geweldig, de mooiste winkels, met de geweldig duurste spullen in de wereld. Alle grote merken zitten hier. Mwah, als ik eens even de postcodeloterij zou winnen! Mooie tas, of een geweldig horloge zou ik wel leuk vinden. Maar ja, ik heb helaas Gaston nog niet gesproken, dus het blijft bij kijken. 

Ik denk dat we beter naar MBK kunnen gaan, daar hebben ze al dat moois in namaak en voor een habbekrats, made in China. Dus zo gezegd zo gedaan we nemen de skywalk, want oversteken is hier geen optie. Het is een kilometerslange straat boven de weg, elk om de honderd meter een ingang naar een winkel. Futuristisch, goed bedacht, maar nog steeds trafficjam, daar beneden.
Na uren te hebben geslenterd en wat leuke dingen gescoord gaan we lunchen in het foodcenter van MBK. Je koopt een pasje voor een paar honderd bath en gaat zelf kijken bij alle stalletjes die er zijn, het is allemaal binnen hoor, net zoiets als La Place WAS.... maar dan 3 keer zo groot.
Een lekker bordje thais uitgezocht en een blueberry taartje toe. prima!

We beginnen aan de terugweg, we lopen wat af, trap op en af, als we dichtbij het hotel komen in de oude stad, dan valt me ineens weer op hoe die straten zijn. Stoepen, ja, maar elke winkel en huis heeft zijn eigen stoep gemaakt, de een heeft tegels de andere mozaïek, ook de hoogte verschilt, dus het is niet handig om daar te lopen, een potje steps is handiger. Nog maar niet te spreken over de putdeksels, van 2x2 meter, die of wel los liggen, ofwel kapot zijn. Het riool ligt hier namelijk op de weg, met daarover de stoep.
Je hoort wel, het is niet zomaar een eindje wandelen in Bangkok!

In het hotel aangekomen gaat Sjef nog een keertje naar het zwembad, ik op de kamer. 
2 uurtjes later op weg naar een restaurantje in de buurt voor ons laatste avondmaal.
Ik wil niet op straat eten, stel je voor dat ik er ziek van wordt, morgen het vliegtuig in! Dus een restaurant , op straat gevonden waar ze heerlijk Pad Thai voor ons maken.fles Chang erbij en een flesje water voor mij en we zijn klaar.
Zelfde weg terug, wordt ondertussen nog 28 keer minmaal aangehouden door een taxi - tuktuk - bananenboer en vooral massage dame of heer. Massàge madame? Where you go lady? Tuktuk?
Cheepcheep, you walk? Too far!
Hup, koffer restylen, niet zo belangrijk, alles moet toch in de was, alleen goed nadenken over handbagage, want van 32 naar min 2 moet je toch iets meer aan. En we zijn lang onderweg, met ook nog een stop-over in Dubai.
Paperassen bij de hand, boardingpass op de telefoon, kluisje leeg en naar bed en de wekker op kwart voor 5!

En dat was het zo! Kort nachtje hoor. Maar na douche en aankleden zijn we gereed en op naar beneden, uitchecken en om 6 uur gaat het ontbijt open. Half 7 zitten we in de taxi, naar het station voor de airportlink, vergeten we te zeggen dat ie de meter aan moet zetten, en voor dat mini einde licht ie ons nog gauw voor 100 bath, 50 teveel op en worden we aan de kant van de weg langs de spoorrails afgezet. Hij zet onze koffers nog wel aan de andere kant van de rails.
De airportlink is de trein die ons rechtstreeks Suvarnahbumi airport binnen rijdt. Kan NS nog wat van leren!
Inchecken is al begonnen en we sluiten aan in de rij met mensen die al on line hebben ingecheckt.
Snap ik niet zo goed, want waarom moet het dan nog zo lang duren? Verder, door na de douane, nog zoiets! Water moet weg, ipad uit de tas, sommigen moeten schoenen uit. Ik doe altijd net of ik gek ben, maar kom toch zonder water eruit, jammer!
Weinig tijd om te shoppen want we moeten al bijna boarden en het vliegveld is groot.
We kunnen zo doorlopen dat is ook fijn. Daar zitten we dan! Back Home!

Dubai it is!
Beetje rommelige vlucht, veel. Turbulentie. We vliegen met een Airbus A 380-500, dat is een enorm ding met 400 stoelen. Ik haal mijn slaap ruimschoots in dus voor mijn gevoel zijn we er snel.

Voor de overstap moeten we met zijn 400 in de rij bij de bagagecheck, voor de handbagage, wèèr die hele riedel, gelukkig gaat het snel, maar hebben we geen tijd meer om nog eens ons ogen uit te kijken. Het is zo'n pracht en praal op dit vliegveld. Je koopt hier gouden ketting aan de rol, alles glimt, er zijn watervallen en enorm hoge supersnelle roltrappen. We moeten in de metro een paar minuten en we zijn in een andere vertrekhal. Hier handelen ze 40 A 380 tegelijk af, dus dan weet je het wel.
Boarden en instappen gaat snel, voor we het weten zitten we weer en na een minuut of 10 vertraging zitten we weer in de lucht. Dat heb ik niet gemerkt, vliegen, trouwens reizen in het algemeen is zo slaapverwekkend! Bovendien, geen connectie met telefoon, mail, niemand die me lastig valt, dus het is een meditatie van 2 x 8 uur.

Ik krijg mijn strictly vega menu, heerlijk! Paddestoelen ravioli in tomatensaus, lekker taartje, mij hoor je niet klagen. Dit kun je bij boeking allemaal bestellen.
En dan is het nu de reis uitzitten, het is nu 15.30 uur Nederlandse tijd, 21.00 uur Thai time, dus het kan wel, een tukkie doe ik nog wel. We zitten nu boven Turkije en naast mij snurkt mijn reismaat. 

Wat hebben we samen weer veel beleefd, veel gezien en gedaan. Veel gereden op onze brommert, veel gelopen, gevlogen, gezwommen, lekker gegeten, gelachen, kortom we hebben het zalig gehad! Het was een zwáár leven, zo'n reis!

Maar het fijnste van zo'n reis is het thuiskomen, op het weer na dan, iedereen weer zien, mijn kleine 7 miljoen knuffelen en beseffen hoe fijn dat is.
Maar meestal denk ik dan, als alles goed is, kan ik best nog even terug gaan...
Maar dat zit er niet in! Maandag weer naar Canon, en acclimatiseren, de jetlag overwinnen en op naar volgend weekend.
Bovendien heb ik al een aantal boekingen voor rondleidingen staan, en Jeroen Bosch heeft zich ook aangediend, dus ik moet mijn kennis nog wat bijspijkeren. Een paar jaar geleden heb ik de werken nog gezien in het Prado in Madrid en in de kerk van Jo Timmermans heb ik al vaak de reproducties kunnen bekijken.
Eerst nu maar eens veilig aan de grond komen in Amsterdam, en fijn dat Coen ons op komt halen, scheelt weer gedoe in de trein.
Ga ik zo maar eens kijken of mijn simkaartje in mijn telefoon gaat, kunnen we straks bellen.
Dat veilig aan de grond komen is gelukt, daarna ging het even mis, er was storing aan het landingsgestel en we konden niet op eigen kracht naar de terminal. Dus wachten.
Duurde toch zeker een half uur, maar we konden toch gewoon via de deuren, en hoefden niet met de glijban. Dat zou toch wat zijn!
Bagage bleef ook extra lang weg, maar gelukkig was Coen er gewoon, had een piano geregeld, maar geen pianist, geen Hello Goodbye, gewoon, terug naar huis! Lekker.

Thuis een warme douche en de verwarming aan, bizar toch, na 20 uur weer terug in ons kikkerlandje.

Gisteravond naar bed, daar bleek dat de motoren van onze verstelbare lattenbodems het niet meer doen, ook de wekker, de huistelefoons en de magnetron en de koelkast in de schuur zijn kapot. De verwarmingsketel heeft Kemkes reeds gerepareerd.

Balen, allemaal door een stroomstoring die een paar weken geleden hier in de straat was.
We moeten bij de buren nog eens goed navragen hoe dit is gekomen. De een zegt dat Enexis aan de lantaarnpalen werkte, de ander zegt dat één van de buren met graafwerk een kabel heeft beschadigd.
Maandag maar eens de verzekeringsman bellen.
Heeft iemand van jullie ervaring met dit soort zaken, dan hoor ik het graag.
Enig idee of reparatie van onze inbouwmagnetron veel gaat kosten, of kan het een kwestie van een zekering of zo zijn?

Enfin, wij zijn weer terug bij de orde van de Nederlandse dag!
De was, koffers buiten leeghalen en uitsoppen, een paar jaar geleden was er een reislustig insect met ons meegereisd en wandelde vrolijk uit ons koffer, hier thuis. Aangezien ik daar niet van gecharmeerd ben, is het sinds die tijd dus buiten uitruimen, klusje dat Sjef altijd doet trouwens.

Hiermee sluit ik mijn blog, dank voor jullie respons, een kleine blik in onze avonturen in de tropen, en ons wel en wee. Handig, hoef ik alles maar 1 keer te vertellen en het blijft nog bewaard ook.

P.S : vanavond eten we Thais!
Ik wens jullie een goed leven!

Janny, 
27 februari 2016